สองร้อยสี่สิบหก

เมื่อฉันลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือเพดาน—สีขาวสะอาด สว่างจ้าจนเหลือเชื่อ มันมีเสียงหึ่งๆ ของความนิ่งงันที่ผิดธรรมชาติซึ่งย้ำเตือนว่าฉันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ลำคอของฉันแสบร้อน ร่างกายปวดร้าว และชั่วขณะหนึ่ง ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจยังฝันอยู่ ยังคงติดอยู่ในฝันร้ายบนพื้นกระเบื้องเย็นๆ ที่แนบแก้ม และเสียงครางอย...